Του Θεοδόση Δανάμπαση
Με αφορμή το παραπάνω δίλημμα, ο Σύλλογος Στερεοελλαδιτών Σύρου «Η Ρούμελη» πραγματοποίησε χτες το βράδυ εκδήλωση με θέμα «Αναζητώντας διέξοδο στην ανεργία», στην Πινακοθήκη Κυκλάδων της Ερμούπολης.Η εκδήλωση πλαισιώθηκε με την προβολή του ντοκιμαντέρ «Μένουμε Ελλάδα», μία παραγωγή των μαθητών και των καθηγητών του Εσπερινού Γυμνασίου Χαλκίδας, το οποίο δημιουργήθηκε στα πλαίσια του πολιτιστικού προγράμματος για το σχολικό έτος 2012-2013, ενώ προβλήθηκε και στο 7ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας – Doc Fest. Για την παραγωγή του ντοκιμαντέρ συνεργάστηκαν 10 εκπαιδευτικοί και 25 μαθητές του Εσπερινού Γυμνασίου Χαλκίδας, ενώ το σενάριο και η σκηνοθεσία του ανήκει στον εκπαιδευτικό Γιώργο Τσάλλα. Με την ευκαιρία, μάλιστα, της εκδήλωσης βραβεύτηκε και ένα ζευγάρι γονέων-μελών του Συλλόγου, του οποίου η κόρη πέρασε την προηγούμενη χρονιά σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Ωστόσο, το τέλος του δεν είναι προδιαγεγραμμένο καθώς η διαδραστικότητα με το κοινό και η τελική επιλογή του καθορίζει και το τέλος του (περισσότερες πληροφορίες στο ιστολόγιο του Εσπερινού Γυμνασίου Χαλκίδας «Κόντρα στο Ρέμα»).
Στο ερώτημα, λοιπόν, αν οι νέοι, με δεδομένες τις αρνητικές προεκτάσεις που φέρνει η σημερινή οικονομική κρίση στην Ελλάδα, πρέπει να μεταναστεύσουν για να ξεφύγουν από τα πλοκάμια της ανεργίας και να δημιουργήσουν κάτι δικό τους στο εξωτερικό, οι παρευρισκόμενοι στη Σύρο διάλεξαν την επιλογή της διαμονής στην πατρίδα και την ενασχόληση του νέου στην αγροτική παραγωγή, ως μια διέξοδο από την κρίση.
Άλλωστε, με το ίδιο θέμα της προσφυγιάς και των δεινών που αυτή φέρνει καταπιάστηκε και το θεατρικό μονόπρακτο του Γιώργου Σκούρτη «Ο Μετανάστης» (σε σκηνοθεσία Γιώργου Πάχου), που συνόδευσε την εκδήλωση και παρουσιάστηκε από τον εκπληκτικό στον ρόλο του μετανάστη Γιάννη Καραντώνη και τους Γιάννη Γαραντζιώτη, Λουκά Παπαχαραλάμπους και Γιάννη Καπετανάκη στους άλλους ρόλους.
Η όμορφη βραδιά έκλεισε με την εκτέλεση του τραγουδιού του Νίκου Πορτοκάλογλου «Τα καράβια μου καίω», μέσα από τους στίχους (δείτε εδώ) του οποίου δύο παιδιά του Συλλόγου υπερθεμάτισαν γι’ αυτό που λέει το τραγούδι «Από πείσμα και τρέλα θα ζω στην έρημη χώρα, ώσπου να ’βρω νερό, γιατί ανήκω εδώ».
